بر در دل حلقه زد غفلت ، کنون آهش چه سود

راحت این بزم بر ترک طمع موقوف بود

بی بضاعت عالمی افتاد در وهم زبان

اتفاق است آنکه هر دشوار آسان می کند

صاقی دل تهمت آلود کلف شد از نفس

حیف طبعی کز مآل کبر و کین آگاه نیست

جبن پیدا می کند در طبع مرد افراط کین

موج دریا صورت دست و دلی واکرده است

گر به شهرت مایلی با بی نشانی ساز کن

نفی ما آیینهٔ اثبات ناز ایجاد کرد

حسن یکتا بیدل از تمثال دارد انفعال