سپند بزم تو گویند هیچ جا ننشیند

سر ی که تیغ تو باشد چو شمع کردن نازش

بر آستان توگرد نیاز سجدoپرستان

به محفلی که نگاهت عیار حوصله گیرد

ز اختراع ضعیفی است اینکه سعی غبارم

سلامت آیینه دار سعادت است به شرطی

وداع عافیت انگار پرگشایی شهرت

دلی که زیر فلک باشد آرزوی مرادش

نفس چو صبح به شبنم رسان ز شرم تردد

غنا مسلم آنکس که در قلمرو حاجت

غبار غیرت آن مطلبم که گاه تمنا

به رنگ پرتو خورشید سایه پرور همت

ازین هوسکده برخاسته است دل به هوایش

ز آفتاب قیامت فسانه چند شنیدن

به وحشتی بگذر بیدل از محیط تعلق