هم در طلسم خویش تماشای او کنند

قومی که از گداز تمنا وضو کنند

بر باد اگر روند نشاط نموکنند

اجزای خویش را به گداز آبرو کنند

نتوان گذشت گر همه با درد خو کنند

تاکی بهار را قفس از رنگ و بو کنند

چاکی ست صبح را که به هیچش رفو کنند

بحر حقیقتند اگر سر فروکنند

عالم تمام اوست که را جستجوکنند

باید جهانیان ز جبینم وضو کنند