خود را ز خود برند به جایی که او کنند

دستی مگر به گردن خود چون سبو کنند

اینجا دل شکسته به یاد تو بو کنند

رنگ شکسته کاش به ما روبرو کنند

هرجا دلی بود گرو زلف او کنند

آیینه داری دل بی آرزو کنند

زین ریشه ها که سیر خزان در نمو کنند

یکسوست آنچه در نظرت چارسو کنند

مردان دمی که چون سپر از پشت رو کنند

آیینه ها مگر به شکستن غلو کنند

از وضع خویش خاک به چشم عدو کنند

در پرده هم گر اهل سخن گفتگوکنند