ذوق فقر افسانهٔ اقبال کوته می کند

ای دلت آیینه غافل زبستن چند از نفس

در تماشایت چو مژگان با پریشانی خوشیم

عمرها شد خاک کوه و دشت بر سر می دوی

عجز طاقت هرکجا گردد دلیل مدعا

خاک شو آب بقا آلایش چندین تریست

رنگها گردانده ای ، ای غافل از نیرنگ دل

بر جبین ما نشان سجده تمغای وفاست

شور امکان غلغل یک کاف و نون فهمیدنی ست

دوستان را در وداع هم عبارتها بسی است