قامت خم کز حیا سوی زمین رو می کند

هر کجا باشیم در اندوه از خود رفتنیم

سایه و تمثال راکم نیست گر سنجی به باد

چشم بند سحر الفت را نمی باشد علاج

این چنین کز ناتوانیها شکستم داده اند

بسکه یاران در همین ویرانه ها گم گشته اند

روز بازار تعین آنقدر مالوف نیست

ناتوانی هم به جایی می رسد، مردانه باش

با توکّل کس نمی پرداخت گر می داشت شرم

طبع ظالم در ریاضت مایل اصلاح نیست

حالت از کف می رود در فکر مستقبل مرو

تاکجا بیدل ز گردون خجلتم باید کشید