می پرد رنگ و مرا از بزم بیرون می کند

سایهٔ برک حنا برمن شبیخون می کند

همچو ماه نو حساب کاهش افزون می کند

بهلهٔ ناموس از دستش که بیرون می کند

آتش این خانه دود از موی مجنون می کند

تا نفس باقی ست هرکس سیر گردون می کند

وضع شیطان آدمی را نیز ملعون می کند

دست بر هم سودن اینجا چهره گلگون می کند

مالداری خواجه را سرکوب قارون می کند

سر به زانو دوختن ناز فلاطون می کند

تا کفن گردد سفید ایجاد صابون می کند

باد دامانی که فرش خانه واژون می کند

خاک مجنون در عدم هم یاد هامون می کند

دل به صد خون جگر یک آه موزون می کند