بولهوس از سبک سری حفظ سخن نمی کند

لب مگشای چون صدف تا گهر آوری به کف

قطره محیط می شود چون ز سحاب شد جدا

هستی خود گداز من شمع شرر بهانه ای ست

خون امید می خورد بی تو دل شکسته ام

بسکه هوای غربتم چون نفس است دلنشین

نیست به عالم جنون گردش رنگ عافیت

پنبهٔ داغ عاشقان نیست به غیر سوختن

دیده به صدهزار اشک محو نثار مقدمی ست

منع غنای دلبران نیست به جهد عاشقان

از عزبی به طبع خود جمع مکن مواد ننگ

ناله به شعله می تپد حلقهٔ داغ گو مباش

زخم تو آنچه می کند با دل خستگان عشق

سایهٔ دور ازآفتاب مغتنم خود است و بس

نیست دمی که شانه وار در خم فکر زلف یار