سوختن منت گذار از ماهتابم می کند

زان سرکو بهر راندن شرم آبم می کند

فهم خود بیش از خرابیها خرابم می کند

ما و تو چندان که می بالد عذابم می کند

خنده ، گل ناکرده ، سامان گلابم می کند

عشق از دیوان خورشید انتخابم می کند

بوریای فقر هم تدبیر خوابم می کند

آخر این جلدی که می بینی کتابم می کند

صفر اعداد خیال او حسابم می کند

آفتابم می کند گر بی نقابم می کند

حلقهٔ بیرون دربیدل خطابم می کند