اگر اندیشه کند ط رز نگاه او را

ما هم ازتاب وتب عشق به خود می بالیم

عرض شوخی چه دهد نالهٔ محروم اثر

بس که تنگ است فضای چمن از نالهٔ من

سرنوشتم نتوان خواند مگر در تسلیم

خاک گردیدم و از طعن خسان وارستم

نبض دل هم به تپش ناله طرازنفس است

خال از نسبت رخسار تو رنگین تر شد

صافی دیده و دل مانع تمییز دویی ست

تا نظر می کنی ازکسوت رنگ آزادیم

بیدل این عرصه تماشاکدة الفت نیست