رم این گردباد آخر به ساغرکرد هامون را

که خط جوشیدودرساغرگرفت آن حسن میگون را

تنزل در نظر معراج باشد همت دون را

که یک مصرع بلند آوازه دارد طبع موزون را

نفس فرساکنی تاکی به مار مرده افسون را

به این سامان عزت بوی تمکین نیست گردون را

فرو برده ست اما هضم ننموده ست قارون را

چو آتش می کند خاکستر ما کار صابون را

که رنگی از حنای دست قاتل داده ام خون را

مگر جولان لیلی ناله سازدگرد مجنون را

به چون وچند نتوان حکم کردن صنع بی چون را