که خاتم بیشتر دردل نشاند نقش واژون را

چو یاقوتم به آتش می برد هر قطرهٔ خون را

خیال زلف لیلی سایهٔ بیدست مجنون را

حصار عافیت جز خم نمی باشد فلاطون را

زمین هم لقمه های چرب داندگنج قارون را

که چون خط نقش بندد، پای رفتن نیست مضمون را

جگر سوراخ سوراخ است نه غربال گردون را

صدای ثیشهٔ فرهاد مهمیز است گلگون را

درون خویش دارد خانهٔ آیینه بیرون را

گهرافسانه داندشورش امواج جیحون را