باز مخمور است دل تا بیخودی انشا کند

زندگانی گو مده از نقش موهومم نشان

رفته ایم از خود به دوش آرمیدن چون غبار

ناله شو تا از هوای فامت او بگذری

انجمن پرداز وهمم چون حباب از خامشی

مگذر از کوشش مبادا روزگار حیله جو

در عدم ما نیز یاد زندگی خواهیم کرد

بار تسلیمی اگر چون سایه یابد پیکرم

نالهٔ دردی به ساز خامشی گم گشته ام

بی طواف خویش در بزم وصالش بار نیست

ای خوش آن شور طرب جوش خمستان فنا

سنگ راه خود شمارد کعبه و بتخانه را