زان زر و سیم که این مردم باذل بخشند

جود مطلق به حسابی ست که از فضل قدیم

سر متابید ز تسدم که در عرصهٔ عشق

دل مجنون به هواداری لیلی چه کم است

تو و تمکین تغافل ، من و بی صبری درد

دلکی دارم و چشمی که کجا باز کنم

لاف هستی زده از مرگ شفاعت خواه است

گر شوی مرکزپرگار حقیقت چوگهر

رهروانیم ز ما راست نیاید آرام

نیست خون من از آن ننگ که در محشر شرم

گرنه منظورکرم بخشش عبرت باشد

به هوس داد قناعت دهم و ناز کنم