نفسی گر به دل سوخته ام جا بخشند

شایدم نشئهٔ تحقیق دو بالا بخشند

طاقتی از دل عشاق به مینا بخشند

لاله رویان مگرم رنگ تماشا بخشند

با خزان پیرهن رنگ ز سیما بخشند

عوض داغ مبادا ید بیضا بخشند

اثر آن به که به انفاس مسیحا بخشند

همه از ماست گر این آینه بر ما بخشند

حکم سر دادن شوق ست اگر پا بخشند

که جگر خون شود و نشئه به صهبا بخشند

جرم ما قابل آن نیست که فردا بخشند

دام راه است اگر شهرت عنقا بخشند