داغ این لاله ستانها به دل ما بخشند

بال شوقی مگراز نشئه به صهبا بخشند

نم آبی که ندارند به دریا بخشند

گرچه از شعله به یاقوت جگرها بخشند

جوهرهوش به ایینهٔ صحرا بخشند

که جگرخون شودونشئه به صهبابخشند

لب به اظهار نیارند و به ایما بخشند

عالمی را به خطای من تنها بخشند

به که چون تخم به هر آبله صد پا بخشند

سنگ هم دامن صحراست اگر جا بخشند

من نه انم که نبخشند مرایا بخشند

بی گناهی گنهی نیست که آنجا بخشند

جرم مستان به صفای دل مینا بخشند

دارم امید که بر ناکسی ام وابخشند

تاج گیرند اگر آبلهٔ پا بخشند