موج گهر از ششجهت بر خویش پهلو می زند

اول دراین گلشن بهار از غنچه زانو می زند

بلبل به چهچه گرتند قمری به کوکو می زند

اندیشهٔ داغ پلنگ آتش به آهو می زند

ماسوره چون بی رشته شد بیرون ماکو می زند

آن چین مایل از جبین پهلو بر ابرو می زند

هر سور هٔ تمثال من آیینهٔ او می زند

تا یاد نشتر می کنم خون در رگم هو می زند

آفاق کهسارست و سنگم بر ترازو می زند

رنگی که پروازن دهم چون شمع بر رو می زند