به قدر آرزوی ما شکستی کج کلاهان را

چو مژگان بر قفا یابند دست دادخواهان را

فریب سرمه نتوان داداین مژگان سیاهان را

که پامالی بود بالیدن این عاجزگیاهان را

سواد دلگشایی سرمه بس باشد صفاهان را

شکست دل به حرف آرد زبان بیگناهان را

کف افسوس اگر باشد ندامت دستگاهان را

نگین بیهوده در زنجیر دارد نام شاهان را

مژه برداشتن کوهی است استغنا نگاهان را

که حیرت، هم به راهی می بردگم کرده راهان را

هوایی نیست بیدل سرزمین بی کلاهان را