هوس مشتاق رسوایی مکن سودای پنهان را

به برق ناله آتش در بهار رنگ و بو افکن

براین محفل نظر واکردنم چون شمع می سوزد

کفی افشانده ام چون صبح لیک از ننگ بیکاری

به عرض ناز معشوقی کشید ازگریه کار من

نقاب از آه من بردار و چاک دل تماشاکن

غباری دیده ای دیگر ز حال ما چه می پرسی

ز محو جلوه ات شوخی سر مویی نمی بالد

زگرد رنگ این گلشن ، نبود مکان برون جستن

ز بینایی ست از خار علایق دامن فشاندن

درین گلشن به این تنگی نباید غنچه گردیدن

مجو از هرزه طبعان جوهر پاس نفس بیدل