تحریک زبان نیشتر است این رگ جان را

چون نی به خمیدن نکشد ناله کشان را

دل زاد ره شوق بود ر یگ روان را

دارم ز خموشی به کمین خواب گران را

حیرت لگن شمع زبان ساز دهان را

در راستی افزونی زخم است سنان را

از بند قوی مهره مکن پشت کان را

تا نشمرد انگشت شهادت لب نان را

مهتاب بود پنبهٔ ناسورکتان را

جوش رگ گل می کند این شعله دخان را

شمشیر تو یاقوت کند سنگ فسان را

کردند بهار چمن شمع خزان را

چون جاده درین دشت فکندیم عنان را