که بینایی چو چشم ازسرمه ممکن نیست مژگان را

ز وصل زرهمان یک حسرت آغوش است میزان را

دویدن ریشهٔ گلهای آزادی ست طفلان را

سر دنباله دایم در دل تیر است پیکان را

زبان از نرمگویی سرنگون افکند دندان را

خموشیهای این نی درگره دارد نیستان را

نم آبی فراهم می کند خاک پریشان را

به آب تیغ می شویند خط عنبرافشان را

چو نقش پا به خاک افکنده اند آیینهٔ جان را

مگر درخواب بیندپای مجنون وصل دامان را

که دستی گرکنم پیدا نمی یابم گریبان را

که لاف آبرو پیشت گدازد ابر نیسان را