به پشت خم کشی تاکی چوگردون بار امکان را

گه از خودگرتهی گشتند برگردند همیان را

برش رد به عرض بی نیامی تیغ عریان را

چرا بر خاک ریزد آبروی ابر نیسان را

میفشان بی تکلف دامن زلف پریشان را

ز شادی لب نمی آید به هم چاک گریبان را

دبیر ناز بر مکتوب ما ننوشت عنوان را

غرور حسن رنگ ما تصورکرد پیمان را

پریدنفای چشمم بال نگرفته ست مژگان را

خمیدن می کشد بیدل کمان ناتوانان را