آنکه از بوی بهارش رنگ امکان ریختند

شاهد بزم خیالش تا درد طرف نقاب

تا دم کیفیت مجنون او آمد به یاد

آسمان زان چشم شهلا چشمکی اندیشه کرد

حیرتی زد جوش از آن نقش قدم در طبع خاک

از هوای سایهٔ دست کرم دربار او

طرفی از دامانش افشاندند هستی زد نفس

از حضور معنی اش بی پرده شد اسرار ذات

نام او بردند اسمای قدم آمد به عرض

از جمالش صورت علم ازل بستند نقش

غیر ذاتش نیست بیدل در خیال آباد صنع