فرصت امروز خون شد رنگ فردا ریختند

شد پری بی بال و پر چندان که مینا ریختند

از شکست رنگ همچون گل سراپا ریختند

رفت گرد ما ز خود جایی که صحرا ریختند

طرح آن زلف از شکست خاطر ما ریختند

بیخودی فرش است هرجا رنگ صهبا ریختند

سوخت حسرت ها نفس تا شمع سودا ریختند

این قدر دانم که خونم را همین جا ریختند

کشت بسمل تا شود سیراب ، خون ها ریختند

ساحل گم گشتهٔ ما را به دریا ریختند

کز فسون هستی آتش بر سر ما ریختند

ریشه ای پیدا نکرد این تخم هر جا ریختند