چشم چون آیینه برنیرنگ عرض نازبند

موج آب گوهر از ننگ تپیدن فارغ است

غنچه دیوان در بغل از سر به زانو بستن است

خارج آهنگ بساط کفر و ایمانت که کرد

خرده گیران تیغ برکف پیش و پس استاده اند

برطلسم غنچه تمهید شکفتن آفت است

نام هم معراج شوخیهاست پرواز ترا

بی نیازی از خم و پیچ تعلق رستن است

موج از بی طاقتیها کرد ایجاد حباب

وصل حق بیدل نظر بربستن است از ماسوا