زعفرانی هست کاینها بر وفا خندیده اند

رنگ و بویی نیست اینجا بلبلان نالیده اند

آسیاها نیز اینجا رنگ گردانیده اند

ناتوانان همچو مو پر منفعل بالیده اند

موجها بیتاب بودند این دم آرامیده اند

در ترازوی نفس جز باد کم سنجیده اند

دستها اینجا دو برگ گل به هم ساییده اند

بی تمیزان عقل کامل را جنون نامیده اند

جزوها یکسر خط پرگار را کج دیده اند

خانهٔ بیمار را دارالشفا نامیده اند

محرمان از صد بهار رنگ یک گل چیده اند

کاین به خاک افتادگان پای کسی بوسیده اند

شرمناکان با هم آنجا یک مژه خوابیده اند