کز خودسری به حرف سلف خط کشیده اند

تاکس گمان بردکه به معنی رسیده اند

در عرصهٔ شکست نبوت دویده اند

هندوستانیان تمغل خزیده اند

جولاه چند، رشته به گردون تنیده اند

دون فطرتان سفال نو آب دیده اند

چون بید اگر بهم ز تواضع خمیده اند

چون زخم های کهنه نداوت چکیده اند

در زبر پا چو آبله بر خویش چیده اند

بی شبنم عرق همه صبح دمیده اند

از تحت و فوق چشم و دبرها دریده اند

خرد و بزرگ یک سگ عقرب گزیده اند

خرکره ها کرند و سخن کم شنیده اند

لب بازکرده اند به حدی که ریده اند

شرمی که لولیان همه تنبک خریده اند