بی نیازان سر و گردن به خم افراخته اند

عرصه خالی و ز حیرت سپر انداخته اند

همه داغند که آیینه نپرداخته اند

عرض هر رنگ که دادند همان باخته اند

همه آوازه ی پرواز ز پر ساخته اند

می سرایند و همان هم سبق فاخته اند

خود نمایان خیال آینه پرداخته اند

کان سوی خویش ندارند ره و تاخته اند

شش جهت انجمن عیش به غم ساخته اند

بیدل اینها همه خویشند که نشناخته اند