پیچ وتاب شعله باشد نقش پیشانی مرا

شد نفس آخربه لب انگشت حیرانی مرا

نیست غیر از لب گشودن سیل ویرانی مرا

بس بود چون غنچه زخم دل گریبانی مرا

چون حیا ازپوشش عیب است عریانی مرا

چون شرر در سنگ نتوان کرد زندانی مرا

زد به صحرای جنون آخرپریشانی مرا

بعد ازین هم کاش بگدازد پشیمانی مرا

همچو عمر رفته یارب برنگردانی مرا

می کند تا خار و خس در دیده مژگانی مرا

کرد حیرانی چوشبنم چشم قربانی مرا

می روم از خویش در هرجاکه می خوانی مرا

یعنی از خود چشم پوشانید عریانی مرا

تیغ خونخوارست بیدل چین پیشانی مرا