عاقبت کرد این در واکرده زندانی مرا

سرده ای حیرت همان در چشم قربانی مرا

خرمی مفت تو ای گل گر بخندانی مرا

همچو مژگان ساخت موسیقار حیرانی مرا

آشیان هم برنیاورد از پرافشانی مرا

کرد فرش آستانت سعی پیشانی مرا

ناله می گردم به هر رنگی که گردانی مرا

شعلهٔ شوقم ، مباد ای یأس بنشانی مرا

من اگر خود را نمی دانم تو می دانی مرا

آب داد آخر به رنگ اشک عریانی مرا