طالعم زلف یار را ماند

دل هوس تشنه است ورنه سپهر

نفس من به این فسرده دلی

بسکه بی دوست داغ سوختنم

خار دشت طلب ز آبله ام

نقش پایم به وادی طلبت

عجزم از وضع خود سری واداشت

یار در رنگ غیر جلوه گر است

جگر چاک صبح و دامن شب

عزلت آیینه دار رسواییست

نیک در هیچ حال بد نشود

با دو عالم مقابلم کردند

مایهٔ بیغمی دلی دارم

هر چه از جنس نقش پا پیداست