کنج ما را خاک خورد از بسکه در ویرانه ماند

درکمند الفت یک ریشه چندین دانه ماند

چون کمان حلقه ، چشم ما به راه خانه ماند

عالمی زین انجمن بر در زد و دیوانه ماند

طرح آن مسطر به یاد لغزش مستانه ماند

شورمستی خول شد وسربرخط پیمانه ماند

زان همه خوابی که من دیدم همین افسانه ماند

حلقه ها بیرون در زین وضع گستاخانه ماند

بر مزار شمع جای گل پر پروانه ماند

هرسر مویی که من تک می زدم در شانه ماند

صورت امروز خود دیدم غم فردا نماند