77
غزل شمارهٔ ۱۲۷۴
به یاد آستانت هرکه سر بر خاک می مالد
غبارش چون سحر پیشانی افلاک می مالد
گهر حل می کند یا شبنمی در پرده می بیزد
حیا چیزی بر آن رخسار آتشناک می مالد
امل افسون بیباکی ست در عبرتگه امکان
بقدر ریشه مستی آستین تاک می مالد
سخن بی پرده کم گوییدکاین افسانهٔ عبرت
به گوشی تا خورد اول لب بیباک می مالد
به ذوق سدره و طوبی تو هم دندان به سوهان زن
امل کام جهانی را به این مسواک می مالد
صفای دامن صبح و نم شبنم چه ننگ است این
فلک صابون همین بر خامه های پاک می مالد
در بن گلشن ز وضع لاله وگل سیر عبرت کن
که یک مژگان گشودن سینه بر ضد چاک می مالد
سیه چشمی ست امشب ساقی مستان که نیرنگش
به جام هرکه اندازد نظر تم - یاک می مالد
به چندین زنگ ازآن نقش قدم گل می توان چیدن
به رفتارت پر طاووس رو بر خاک می مالد
مشو از امتیاز خیر و شر طنبور این محفل
که عبرت گوش هر کس درخور ادراک می مالد
مگر سعی ندامت هم دلی انشاکند بیدل
نفس دستی به صد امید برگ تاک می مالد