112
غزل شمارهٔ ۱۲۷۳
وحشتم گر یک تپش در دشت امکان بشکفد
تا به دامان قیامت چین دامان بشکفد
اشک مژگان پرورم ، از حسرتم غافل مباش
ناله اندودست آن گل کز نیستان بشکفد
کو نسیم مژده وصلی که از پرواز شوق
غنچهٔ دل در برم تا کوی جانان بشکفد
می توان با صد خیابان بهشتم طرح داد
یک مژه چشمی که بر روی عزیزان بشکفد
تا قیامت در کف خاکی که نقش پای اوست
دل تپد، آیینه بالد، گل دمد، جان بشکفد
هستی جاوبد ریزدگل به دامان عدم
یک تبسم وار اگر آن لعل خندان بشکفد
گل فروشان جنون را دستگاهی لازم است
غنچهٔ این باغ ترسم بی گریبان بشکفد
ناله ها از کلفت بی دردی دل آب شد
یارب این گلشن به بخت عندلیبان بشکفد
نیست غیر از شرم حاجت ابر گلزار کرم
می کند سایل عرق تا دست احسان بشکفد
بر دل مایوس بیدل پشت دستی می گزم
غنچهٔ این عقده کاش از سعی دندان بشکفد