هر ذره ز اجزای من آیینه نگین شد

دل سف رخت به رنگی که کبابم نمکین شد

چون چشم شررخانهٔ من خانهٔ زین شد

صد ناله تمنا نفس بازپسین شد

رحم است بر آن شخص که او آینه بین شد

جوهربه رخ آینه روشنگرچین شد

چون سایه نباید کلف روی زمین شد

وحشت به تغافل زد وپروازکمین شد

ای آینه دل شو که نخواهی به ازین شد

جزگرد خیالی که نه آن بود و نه این شد