داغی به غبار الم آسود و زمین شد

پاشید غبار نفس و آه حزین شد

اندیشه به معنی نظری کرد و یقین شد

تا چشم گشودیم پریخانهٔ چین شد

برگشت نگاهم ز خود و آینه بین شد

یعنی چو هلالم خم محراب جبین شد

آخر پی گمنامی من نقش نگین شد

آن بود که در یک نظر انداختن این شد

رخشی که ندارم به خیال اینهمه زین شد

آیینه کمند نگهی بود که چین شد

کاین شعله ز خار و خس ما خاک نشین شد

بیدل تو بر آنی که چنان بود و چنین شد