شادم که آب آینه ام شعله خو نشد

آخر ز سرگذشت و نصیب گلو نشد

آه از دلی که خون شد و در پای او نشد

جمیعتم ز زلف تو یک تار مو نشد

ای بخت ناز کن که نفس هرزه گو نشد

نگداخت دل که آینهٔ آبرو نشد

نشکفت ازین چمن گل رنگی که بو نشد

فکری نداد رو که سر ما فرو نشد

ساغر نگشت کشتی و مینا کدو نشد

با سجده ای که غیر گدازش وضو نشد