سواد دشت امکان شوخی چشم غزالان شد

چو توفان بهار از هرکف خاکم گریبان شد

به چشمش سرمه تا بر خویشتن بالید مژگان شد

ز هر دودی کز آنجا گرد کرد اینجا چراغان شد

بلند و پست ما را دست بر هم سوده سوهان شد

که گل چون صبح در گرد شکست رنگ پنهان شد

چراغ خلوتم آخر نگاه پیر کنعان شد

چو صحرایم گشاد جبه طرح انداز دامان شد

که خواهد بوریا هم بهر فریادم نیستان شد

منی در پرده می کردم تصور او نمایان شد

حریف انتظار مطلب نایاب نتوان شد

که من هر جا گریبان چاک کردم ناله عریان شد