ترک آرزوکردم رنج هستی آسان شد

عالم از جنون من کردکسب همواری

خامشی به دامانم شور صد قیامت ریخت

هرکجا نظر کردم فکر خویش راهم زد

بر صفای دل زاهد اینقدر چه می نازی

عشق شکوه آلودست تا چه دل فسرد امروز

جیب اگر به غارت رفت دامنی به دست آرپم

جبریان تقدیریم قول و فعل ما عجز است

برق رفتن هوش است یا خیال دیداری

چین نازپرورده ست گرد وحشتم بیدل