مگر نام توگیرم تا بگرداند زبانم را

خرامی تا به زیرپای خود یابی نشانم را

کند پرواز رنگ از مغز خالی استخوانم را

نگیرد سکته طرف دامن اشعار روانم را

مبادا چشم بستن تخته گرداند دکانم را

شکست دل مگرچون موج زه بنددکمانم را

زمین تا چند زیرپا نشاند آسمانم را

عرق بیرون این دریا نمی خواهدکرانم را

جرس نالید و آتش زد متاع کاروانم را

شنیدن نیست آن دوشی که بردارد فغانم را

مباد اسراف سازد منفعل روزی رسانم را

مکیدن ازلب هر عضو بوسی زد دهانم را

دل از آیینه گردیدن گرفت آخر عنانم را

به جز شخص عدم بیدل که می فهمد زبانم را