می کشد خاکستر خود در ته دامان مرا

شانهٔ زلف تحیر می شود مژگان مرا

هرکه شد آیینهٔ او می کند حیران مرا

سیل پوشدرخت ماتم گرشود مهمان مرا

می کند آب از حیا بی برگی عصیان مرا

ریشه در دل می دواند دانهٔ پیکان مرا

سیل می گردد هوای جنبش مژگان مرا

بی رخت سیر چمن کم نیست اززندان مرا

می کند چون ناله در جیب نفس پنهان مرا

همچو بوی گل نگردد پیرهن عریان مرا

می دهد ساغر به طاق ابروی نسیان مرا

دانه های نار جوشید از بن دندان مرا

قامت خم گشته شد آخر خم چوگان مرا

اضطراب دل چو اشک آورد بر مژگان مرا