بسکه چون گل پرده ها بر پرده شد سامان مرا

تا به پستی ها عروج اعتبارم گل کند

از پی اصلاح ناهمواری طبع درشت

کاروان اشکم از عاجز متاعی ها مپرس

شوق دیدارم ، چه سود ازخویش بیرون رفتنم

ای طلب دروصل هم مشکن غبارجستجو

در شکست من بنای ناامیدی محکم است

در غم آباد فلک چون خانهٔ وهم حباب

زین سبکساری که در هرصفحه نقشم زایل است

همچو شبنم نیست در آشوبگاه این چمن

می رسد دلدار رومن عمریست ازخودرفته ام

در رهش چون خامه کار پستی ام بالاگرفت