قاصد به حیرت کن ادا تمهید پیغام مرا

حرفی ست نیرنگ بقا، نشنیده گیر این ماجرا

دارم ز سامان الست اول گداز آخر شکست

هرچند تا عنقا رسی براوج همت نارسی

چون شمع گر وامانده م صد اشک محمل رانده ام

برق حقیقت شعله زن آنگه دماغ ما ومن

گردون که داغش باد مه ، تا نشکند صبحم کله

بر بوی صید رحمتی دارم سجود خجلتی

چشمی که شد حیران او برگل نمی آید فرو

بیدل زکلکم می چکد آب حیات نیک و بد