91
غزل شمارهٔ ۱۲۳۷
هرکه حرفی از لبت وامی کشد
از رگ یاقوت صهبا می کشد
بسکه مخمور خیالت رفته ایم
آمدن خمیازهٔ ما می کشد
نازش ما بیکسان بر نیستی ست
خار و خس از شعله بالا می کشد
شوق تا بر لب رساند ناله ای
گرد دل دامان صحرا می کشد
می رویم از خویش وخجلت می کشیم
ذوق آغوش که ما را می کشد
عشق خونخوار از دم تیغ فنا
دست احسان بر سر ما می کشد
خودگدازی ظرف پیدا کردن است
اشک دریاها به مینا می کشد
عمرها شد پای خواب آلود من
انتقام از سعی بیجا می کشد
نی نشان دارم نه نام اما هنوز
همت من ننگ عنقا می کشد
می گریزم از اثرهای غرور
اشک هر جا سرکشد پا می کشد
محو عشق ازکفر و ایمان فارغ ست
خانهٔ حیرت تماشا می کشد
بید ل از لبیک و ناقوسم مپرس
عشق درگوشم نواها می کشد