از غبارم هرچه بالا می کشد

بسکه مد وحشت شوقم رساست

تا خرد باقی ست صحرای جنون

خوابناکان می رمند از آگهی

سخت بیرنگ است نقش مدعا

خون دل بی پرده است از انفعال

عقل گو خون شو که تفتیش جنون

ما گرانجانان ز خود وامی کشیم

تر زبانی خفت عقل ست و بس

محمل رنگ از شکستن بسته اند

عالمی را می برد حسرت فرو

زرپرستی می کند دل را سیاه

بار ما بیدل به دوش عاجزی ست