شبیخون به عمر خضر زنم که نفس شراب سحر کشد

بتپم درآینه چون نفس که زجوهرم ته پر می کشد

مگرم تأمل نقش پا مژه ای به پیش نظر کشد

که فلک به رشتهٔ گوهرت بکشد زحلقت اگرکشد

ستم است حنظل اگر کشی به ترازوبی که شکر کشد

که چو موجم آبله های پا غم انفعال گهرکشد

مگر از حیا عرقی کنم که مرا ز پرده به در کشد

چو سحر نفس دمد از کفن که شکوفه ای به ثمر کشد

که مباد سعی جبین من به فشار دامن تر کشد

بنشینم آنهمه در رهت که قدم ز آبله سرکشد

که چو شمع ازهمه عضو خود قدح آفریند و درکشد