اینقدر نمی دانم صیدم از چه لاغر شد

حرف شعله خویش را، با محیط سرکرذم

کاف و نون لبی وا کر د، حسن وعشق شورانگیخت

در جهان نومیدی محو بود آفتها

گردش فلک دیدی ، ای جنون تأمل چیست

هرچه با جنون پیوست زکمین آفت رست

خواب گل در این گلشن تهمت خیالی بود

راحت آرزوییها داغ کرد محفل را

کسب عزت دنیا سخت عبرت آلودست

آه بر در دونان آخر التجا بردیم

بیلد ل این تغافلها جرم خست کس نیست