اکنون به چه امید توان سوخت سحر شد

زان خط که غبار نفسش زبر و زبر شد

سرخاری این طایفه هنگامهٔ گر شد

کاخر خط پیشانی ما اینهمه تر شد

ای بیخردان آینه داری چه هنر شد

گم شد جرس از قافله چندانکه خبرشد

نظمم چه فسون خواند که گوش همه کر شد

سرها همه پا بود که پاها همه سر شد

گردیدن من گرد سرش حلقهٔ در شد

شب بودکه در خانهٔ آیینه سحر شد

کشتی و کدو، صورت امواج خطر شد

هرچند که تیغش به سر افتاد سپر شد

خاکستر دل جوش زد و بالش پر شد

سر در قدمت محو گریبان دگر شد

هر قطره که در فکر خود افتاد گهر شد