بازم از شرم سجود امشب عرق بیتاب شد

تا قیامت بر نمی آیم ز شرم ناکسی

عجز بردیم و قبول بار رحمت بافتیم

حرص پهلوها تهی کرد ازحضور بوریا

آنقدرها نیست این پست و بلند اعتبار

تا قوا سستی ندارد این تعلقها بجاست

گر گذشتن شد بقین بگذر ز تدبیر جسد

دانه مهری بود بر طومار وهم شاخ و برک

زندگی گر عبرت آهنگ همین شور و شر است

خاک گردیدبم اما رمز دل نشکافتیم

جستجوی رفتگان سر بر هوا کردیم حیف

قامتت خم گشت بیدل ناگزیر سجده باش