بس که دارد ناتوانی نبض احوال مرا

خاک نم گل می کندسامان خشکی از غبار

بسکه درمیزان هستی سنگ قدرم بیش بود

تخم امّیدی به سودای حضوری کشته ام

انتظار وعدة دیدار آخر واخرید

رشتهٔ سازم چه امکانست گیردکوتهی

سبحه داران از هجوم دردسر نشناختند

درتب شوق آرزوها زیرلب خون کرده ام

جزعرق چون موج ازین دریاچه بایدبردپیش

گر همه گردون شوم زین خرمن بیحاصلی

می کشم بار دل اما نقش می بندم به خاک